Emotie in de sport

Sport en emotie horen bij elkaar. We vinden het leuk als we juichende Leeuwinnen zien. Maar we kunnen ook genieten van een balende, met schoenen gooiende Dafne, een zwaar teleurgestelde Tom en een onbegrepen Denzel (probeer de achternamen maar zelf te verzinnen 🙂 ).

Afgelopen weekend ben ik meerdere keren zwaar onder de indruk geweest van emotionele gebeurtenissen in de sport. We keken naar twee gemiste afleveringen van de serie “Meer dan Goud”, die gaat over de “mens achter de medailles”. Zes oud-topsporters hebben een week lang met elkaar doorgebracht en iedere dag stond in het teken van één van hen. Die deed dan zijn of haar verhaal aan de hand van foto’s. Het leverde prachtige intense en persoonlijke verhalen op en ik had echt de indruk dat de groep zodanig gelijkgestemd was, dat iedereen ongeremd zijn/haar relaas deed en vergat dat alles door camera’s werd vastgelegd. Dat Leontien Zijlaard-van Moorsel een eetstoornis had tijdens haar glansrijke wielercarrière weet iedereen wel maar zij vertelde zo’n heftige details over hoe ziek zij eigenlijk was en wat voor consequenties dat allemaal had voor haar en haar ouders. Ik vond het ook triest te horen hoe een coach of trainer niet alleen bij haar maar ook bij huisgenoten Kim Lammers en Elis Ligtlee een enorm negatieve impact op hun psychische gesteldheid heeft gehad. De topsportwereld is een harde maar je kunt ook overdrijven! Elis, onze gouden baanwielrenster, heeft zo vaak gehoord dat ze veel te dik is, dat ze zelfs ná beëindigen van haar topsportcarrière (omdat ze de dagelijkse confrontatie met de weegschaal, onder de prangende blikken van haar trainers, meer dan beu was) nog steeds op zoek is naar zichzelf en naar de acceptatie zoals ze is. Bij het zien van die beelden heb ik echt een traantje gelaten, zo droevig word ik daarvan.

Twee dagen geleden is een Formule 2 coureur bij een crash om het leven gekomen. Slechts 22 jaar heeft Anthoine Hubert mogen worden. Ja. Formule 1 of 2 racen is een riskante activiteit. Maar na Ayrton Senna (1 mei 1994) was vóór Hubert maar één (maar dat is er toch 1 teveel) F1 coureur om het leven gekomen tijdens de race: Bianchi in 2014. Over fatale ongelukken in de Formule 2 levert Google niets op. Winnaar LeClerc kon zondag amper blij zijn met zijn eerste Grand Prix overwinning. Hij en Hubert waren goede vrienden…

Tot slot een heel mooi emotioneel tafereeltje tijdens de US Open. Op dit Grand Slam toernooi stonden de winnares van vorig jaar Naomi Osaka en het Amerikaanse toptalent, de 15-jarige Coco Gauff, tegenover elkaar. De hele entourage speelde Coco parten en toen zij kansloos verslagen haar tegenstandster feliciteerde, werden de emoties haar teveel. De maar 6 jaar oudere Osaka sprak haar bemoedigende woorden toe en haalde haar over om niet in de kleedkamer alleen in huilen uit te barsten maar om samen het interview te doen ten overstaan van het haar toejuichend publiek. De hele tenniswereld was lovend over het optreden van Naomi Osaka, die overigens zelf vorig jaar in tranen uitbarstte toen tijdens de prijsuitreiking haar tegenstandster Serena Williams nog steeds haar ongenoegen uitte over het zogenaamde onrecht dat haar werd aangedaan tijdens de finale-wedstrijd. Kijk. Wij houden van sporters met een mening. John McEnroe is er groot mee geworden. Die “robot” Ivan Lendl vonden we maar niks, Pete Sampras vonden we te netjes, Roger Federer ook wel een beetje. Djokovic was in het begin van zijn carrière niet te pruimen. Nu snappen we zijn fanatieke blik en gebaren misschien iets beter. Maar zo iemand als Nick Kyrgios, die een zogenaamde plaspauze nam waarin ie, met camera’s erbij, zijn racket helemaal aan gort sloeg, en die zowel op als buiten de tenniscourt zich regelmatig schuldig maakt aan grove taal en lukrake beschuldigingen, vinden we toch collectief wel een eikel.

De komende week hoop ik weer een van blijdschap “licht gevend” gezicht van Jackie Groenen te zien. Onze Leeuwinnen spelen een EK kwalificatiewedstrijd en moeten ervoor zorgen dat er geen Turks Getoeter op straat klinkt. Hoewel: voor de Turkse voetbalsters lopen de emoties geloof ik niet zo hoog op als voor de mannen.