interview

Mis jij het ook zo? Het interview op een druilerige herfst-zaterdag. Een reporter van NOS Studio Sport die van de kou nauwelijks zijn microfoon stil kan houden voor de mond van de winnaar van weer een cycle-cross wedstrijd dat plaatsvond in een exotisch Belgisch dorpje. Adrie van der Poel stond de NOS altijd uitgebreid te woord, zijn gezicht nog vol modderspatten en in zijn mondhoeken de kwijl als getuige van de enorme inspanning van de race. De nauwelijks verstaanbare analyse in een mix van Vlaams en West Brabants was voor mij altijd de kers op de taart, als het om een wedstrijdje cycle-cross op TV ging. En dan dat wieler-jargon: heerlijk! Van der Poel had het dan altijd over: “In het begin van de wedstrijd had ik de goeie benen niet, maar toen ik meer van voren kwam te zitten kreeg ik toch steeds meer moraal en was het een kwestie van naar de finish stoempen“.

Het lijkt alsof geldt: hoe korter de wedstrijd, hoe korter de zinnen. Daar waar een wielrenner als Van der Poel een heel verhaal heeft, is een interview met bijvoorbeeld Dafne Schippers zo gepiept. Korte en krachtige zinnen, boem waar het op staat. Geen extra informatie. “Ik voelde me op zich goed, kwam goed uit de blokken en kon doortrekken tot de streep”. En wat je moet je, als je Jeroen Stekelenburg heet, daar nog aan toevoegen. Sifan Hassan had wel behoorlijk veel tekst na haar gewonnen 10 kilometer. Je moest je nog behoorlijk concentreren om het allemaal te kunnen verstaan.

Een paar dagen geleden slaagde de Keniaan Eliud (Afrikaans voor Elliot) Kipchoge als eerste mens er in, om de marathon onder de twee uren te lopen. In Wenen liep de wereldrecordhouder de 42,195 kilometer in 1 uur, 59 minuten en 40 seconden! Een tijd die overigens niet erkend wordt als het nieuwe record op de marathon, omdat het geen officiële wedstrijd betrof. En bevestigde hij ook meteen mijn eerder geponeerde stelling: Na de finish had hij een uitgebreid verhaal voor de extatische verslaggever. Met zijn unieke prestatie wilde Kipchoge duidelijk maken aan vooral het Keniaanse volk, dat niets onmogelijk is. Als je blijft geloven dan kan alles. “There are no limits for human”. Prachtige woorden na een historisch sportmoment.

Weet je welke sporters ik ook zo leuk vind als ze een interview geven? Voetballers! Dan heb ik het even niet over Virgil van Dijk of Matthijs de Ligt. Die stijgen wat mij betreft qua intelligentie boven de voetbalmassa uit. Die reproduceren geen lesjes van de media-training. Nee. De gemiddelde voetballer lijkt de wedstrijd van zijn ploeg heel anders te hebben beleefd dan de kijker. En dan ook altijd in de “je-vorm”: “In het begin kon je nog wel druk op de bal zetten, maar naarmate de wedstrijd vorderde kreeg je steeds minder kansen en als je dan tegen een tegendoelpunt aanloopt dan weet je dat je het moeilijk krijgt.”

Behalve minder “Schwalbes”, gemekker en gerol zie ik nog een verschil tussen de Oranje Mannen en onze Leeuwinnen. Die meiden durven tijdens het interview na de wedstrijd gewoon eerlijk te zijn. Vivianne Miedema liet de emoties van het verlies van haar opa de vrije loop en ook tijdens het gesprek na afloop deed ze geen moeite haar verdriet te verbergen. En met betraande ogen kwam ze met een goudeerlijke analyse: “Deze wedstrijd was beter dan de vorige, maar die was zó slecht dat die niet zo moeilijk te verbeteren was.”