Winnen

Alles was afgestemd op die drie weken in Italië. Wat daarna in Frankrijk nog zou komen zou een toetje zijn. Dan zou ie tekortschieten op de klassementrijders want de ritten waarbij hij als absolute specialist het verschil zou kunnen maken, zijn in de Tour erg spaarzaam. Tom Dumoulin houdt van de Giro omdat deze wielerwedstrijd veel gelijkenis met hem heeft: Rustig, eerlijk en bescheiden. Maar naast die voorkeur wezen de winst-kansberekeningen gewoon ook naar de Italiaanse kant.

Het vertrouwen was groot, getuige het feit dat Tom besloot om als eerste renner de eerste etappe te beginnen, een tijdrit notabene. Net zo groot was de teleurstelling toen zijn directe concurrent Roglic hem bij deze eerste de beste confrontatie al op een halve minuut achterstand zette. De toon was gezet: Winnen was geen vanzelfsprekendheid meer. Het beloofde een mooi gevecht te worden tussen deze twee kanonnen, totdat een Italiaanse collega net voor Tom’s neus een stuurfout maakte. Einde Giro voor Dumoulin. Maar Nederlanders zouden geen Nederlanders zijn als wij deze val niet als een God’s Geschenk zouden zien: De kenners verklaarden al direct na het zien van de bebloede knie van Tom dat diens gedachten nu al naar juli gingen. Even afwachten of er geen echte schade zou bestaan maar als dat niet het geval zou zijn zou ie meteen tot de favorieten voor de eindzege in Parijs behoren! Dus zijn val in de Giro zou weleens een geluk bij een ongeluk kunnen zijn.

Een jonge artiest die maar nét was afgestudeerd aan de Rock Academy had tijdens deze studie een lied gemaakt om zijn verdriet te verwerken om het verlies van iemand. Een ervaren collega van hem merkte het nummer op en liet openbaar weten dat het weleens hoge ogen zou kunnen gooien op het Euro Songfestival. Steeds meer was “Arcade” te horen op de radio en vrij snel was Nederland het eens: Duncan gaat winnen! Zelden heb ik zoveel spotjes op radio en tv gehoord en gezien waarbij dit al een zekerheidje was. De 25-jarige Duncan Laurence kon zijn lied zo “uit het hart” vertolken, dat het Euro Songfestival publiek dit zou gaan voelen én waarderen. Al weken van te voren stond Nederland op nummer één bij de bookmakers en “die hadden het doorgaans altijd bij het rechte eind”. Dus even goed zingen graag en ophalen die prijs. En voel vooral geen druk, Duncan.

In de schaduw van Arcade speelden Lieke Martens en Shanice van de Sanden hun belangrijkste finale van het seizoen: de Champions League voor Vrouwen. Een echte wedstrijd werd het niet tussen Barcelona en Olympique Lyon: al na een kwartiertje stonden de Fransen met 0 – 2 voor, dankzij twee mooie assists van Van de Sanden en nog voor rust werd deze score verdubbeld. Lieke, juist naar Barcelona gehaald om deze grote prijs binnen te halen kwam niet verder dan een steekpass waarna de eer nog werd gered.

Grote winnaar van de afgelopen week was zeker ook KWF. Maar liefst 18.270 nieuwe donateurs meldden zich aan tijdens een grote televisieshow. Bekende en onbekende Nederlanders kwamen in actie, in Den Bosch werd door honderden een menselijk lint gevormd, dat bijna 80.000 euro op leverde. Over 15 dagen wordt alweer voor de veertiende keer de Alpe d’HuZes gehouden. Zo’n 5000 deelnemers zullen dan (maximaal) zes keer de Alpe d’Huez op fietsen of lopen. De voorlopige tussenstand van het donatiebedrag staat op ruim 7 miljoen. Ik ben erbij geweest tijdens de 3de, 4de en de 5de editie van het evenement. Als vrijwilliger in het Medische Team. Die eerste keer, in 2008, deden er ongeveer 550 wielrenners mee. Het was “by far” de mooiste editie van de drie: Intiem, een ultiem groepsgevoel en bij lange na niet het media-circus wat het later geworden is. Op de Alp onder de finish-banner voelden we het allemaal: We hadden het geflikt! Wat waren we uitgeput, blij, verdrietig en trots tegelijk. De mix van emoties bij iedereen was in de lucht voelbaar. Die “vibe” geeft me nu nog kippenvel als ik er aan terug denk. Ook herinner ik me de emoties, die tijdens het eindfeest zich plotseling meester maakten van mij. Ze kwamen zomaar uit de lucht vallen. Een collega, en mede intiatiefneemster van het evenement, informeerde al de hele avond hoe het met me was. Zij kende het verschijnsel, iedereen overkwam het namelijk. Ze zat er op te wachten. Terwijl de tranen onophoudelijk uit mijn ogen stroomden stamelde ik steeds maar: “Wat hebben we toch iets moois gedaan met zijn allen”. De deelnemers, het medisch begeleidingsteam, de rest van de organisatie: we waren allemaal winnaars. De opbrengst was 3,6 miljoen, bleek later.

Op 6 juni aanstaande ga ik toch weer naar de beelden van Alpe d’HuZes kijken. Vooral het moment dat deelnemers over de streep komen bezorgt me nog steeds kippenvel. Na de Tour en de Giro, de Champions League en het Euro Songfestival is er maar één winnaar. Op 6 juni zijn het er vijfduizend.